ถึงแม้จะดูแลกันดีแค่ไหน ก็เชื่อใจใครไม่ได้จริงๆ

เขียนได้ดีมา ก “คนต่อให้เลี้ยงดี แค่ไหน”ก็เชื่อใจไม่ได้ จริง ๆ…มาฟังเรื่องเล่าสะท้อนใจหมา ๆ คนๆกันจริงไหม? ตามอ่ าน ดู…

ในซอยบ้านจะมีหมาตัวนึง มันคงไม่ค่อยชอบขี้หน้า ผมเท่าไหร่ ?ทุกครั้งที่ผมเดินผ่านหน้า บ้านมัน มันจะเห่ากระโจนใส่ ประตูเหล็กอย่างบ้าคลั่ง

ราวกับว่าผมเคยไป ทำอะไรให้มัน เวลาผมไปซื้อของหน้าปากซอยผมเคยเล่าให้พ่อฟังว่า…“ไม่กล้าไปกลัวหมา” พ่อบอกผมว่า…

“ไม่ต้องกลัวหรอกหมาที่ดุที่สุด ให้ลูกชิ้นมันทุกวันๆ ซักวันมันก็จะเชื่องเอง”นับแต่วันนั้น…ผมเจียดเงิ น 5 บาทซื้อลูกชิ้น 1 ไม้

ผมกินสองลูกแบ่งหมา 2 ลูกทุกวัน แรกๆมันแทบจะกระโดดกัดมือผมให้ได้ ถ้าไม่มีประตูเหล็กผมคงมือขๅดไปแล้ว

วันเวลาผ่านไป ไม่นาน มันไม่เห่าผมอีกเลย กระดิกหางรอผมทุกเย็นวันหนึ่ง…เจ้าของบ้านปิดประตูไม่สนิท มันวิ่งกระดิกหางมาหาผม

หยอกเล่นกับผมสนุกสนาน ตั้งแต่วันนั้น เราเป็นเพื่อนกันและวิ่งเล่นกันมาโดยตลอด โตมาผมจึงนึกถึงคำพ่อสอน..

หมาที่ว่าดุๆ เราหยิบยื่นไมตรีให้ มอบความเป็นมิตรให้“ดุแค่ไหนก็กลายเป็นเชื่อง” แต่กับคนต่อให้เราดีแค่ไหน

จริงใจแค่ไหน เลี้ยงอาหารดีแค่ไหน ก็ยังหักหลังเราได้ลูกชิ้นไม่กี่ไม้ ซื้อใจหมาได้ตลอดชีวิต

กับคนต่อให้เลี้ยงดีแค่ไหน ก็เชื่อใจไม่ได้จริงๆ “หมาที่ว่าดุยังไม่น่ากลัวเท่าใจคน”