“บ้านไม่ใช่สถานที่ แต่เป็นผู้คน”
เป็นสถานที่แห่งใดก็ได้ ที่มีครอบครัวอันเป็นที่รักของเราอยู่
ความรักของแม่ ผู้ซึ่งทำให้เรารู้สึกว่า
“ที่ใดมีท่าน..ที่นั่uแ ห ล ะคือบ้าน”
1. ท นทุกข์อุ้มท้องตลอ ด 9 เดือน
กับความใจกว้างในทุกรุ่งอรุณ
ร่ า ง ก า ย ไร้ร่องร อย บ อบช้ำ กินอยู่ก็ถามพ่อแม่
ทุ กคืนยากจะหลับตาแม่นอนที่เปียกให้ลูกหลับที่แห้ง
2. ห ากลูก ป่ วย ก็พาไปห า ห ม อ
เต็มใจดูแลลูกแบ กรับไ ข้ แทน ไหว้พระขอพรให้ไร้โร ค ภั ย
จุดธูปภาวนาเพื่อให้อาการลูกดีขึ้น เช่นนั้นพ่อแม่ถึงจะยิ้มได้
3. ตอนหัดเดินกลัวหกล้มบ าดเจ็ บ
คอยปกป้องกันไฟระวังน้ำให้
เป็นห่วงคอยระวังทุ กเสี้ยววินาที ทุ กก้าวต้องจูงมือเดิน
ตอนนี้ 3 ขวบเริ่มเดินพูดได้ เรียนรู้การพูด พ่อแม่สุขใจ
4. อายุ 4-5 ขวบส่งเล่าเรียน เพื่อให้ลูกได้เป็นนักปราชญ์
ตั้งแต่หัวจร ดเท้าเตรียมให้พร้อม
เสื้อผ้าทุ กฤดูก็มิข าด พ่อ ตีสั่งสอนลูก
แม่ป วดใจแทนป าดน้ำตาไม่หว าดไม่ไหว
5. ความจริงใจของบุ พการีลึกยิ่งกว่ามห าสมุทร
เพื่อลูกยอมเสี ยเงินได้ นอนดึกตื่นเช้าเพื่อห าเงิน
แต่ตนเองไม่กล้าใช้เงินเพื่อไม่ให้ลูกต่างจากคนอื่น เปลี่ยนขี้เถ้าเป็นทองคำ
6. เมื่อลูกต้องจากบ้าน พ่อแม่ห่วงห า
ความหวังทุ กอย่ างอยู่ที่ลูก ขอพรก็คิดถึงห่วงห า เพื่อให้ลูกปลอ ดภัย
เมื่ออยู่ต่างบ้านห ากข่าวห่ างห าย ก็จะกังวลร้อยแปดนอนไม่หลับทั้งคืน
7. ไม่ว่าลูกชายหญิงก็เลี้ยงดูเท่ากัน
ย่ าง 18-19 ก็ดูฤกษ์ดีแต่งงาน จุดธูปขอ ด วงวิ ญ ญ าณคุ้มครอง
เสี ยเหงื่ อมากมายท่วมตัว
เสียเงินทองที่นับไม่ถ้วน เพื่อช ด ใช้ห นี้ให้ลูก
8. แต่งงานมีครอบครัวการงาน
แต่พ่อแม่ก็ยังไม่ห ายเป็นห่วง
ต่อให้ทุ กข์ร้อยหมื่นก็จะท น พระคุณของพ่อแม่มีนับไม่ถ้วน
ห ากลูกเกิดมาไม่มีใครดูแล จะมีวันนี้ได้หรือ
9. ทั้งใจพ่อแม่อยู่ที่ลูกกังวลใจถึงขั้ นล้ มป่ ว ย
ผมทั้งหัวหง อกไปหม ด ใบหน้าก็เหี่ยวย่นเปลี่ยนรูป
ทุ กครั้งที่กลับมาก็เจอใบหน้ายิ้มแย้มของพ่อแม่
เมื่อมีทุ กข์พ่อแม่ก็ทำอาห ารให้กิน
10. เมื่อยามพ่อแม่แก่เฒ่ าโ ร คถามห า อยาก ห า ห ม อ รับ ยา
ใครจะช่วยจ่าย พ่อแม่จะอยู่ได้อีกกี่ปี วันพร้อมหน้าพร้อมตาจะมีอีกกี่วัน
เมื่อพ่อแม่อายุร้อยปีก็ต้องหลับตา ไร้ เง าลูกๆ เคียงข้างอีกต่อไป
ต้นไม้รักความเงียบ แต่ลมห าได้หยุดไม่
ถึงคราวลูกเลี้ยงดู แต่พ่อแม่ก็รอไม่ไหวแล้ว ในโลกใบนี้
สิ่งที่ไม่อาจรอได้ที่สุดก็คือ “ความกตัญญูพ่อแม่”
อย่ าเสี ยใจกับสิ่งที่คุณเพิ่งสูญเสียไป
อย่ าไปห วงแหนเอาตอนที่ไม่มีแล้ว
“บ้านไม่ใช่สถานที่ แต่เป็นผู้คน”
เป็นสถานที่แห่งใดก็ได้ ที่มีครอบครัวอันเป็นที่รักของเราอยู่
“ที่ใดมีท่าน..ที่นั่uแ ห ล ะคือบ้าน”
ที่มา : ใจรุ่มๆ
